Οι θεμελιώδεις έννοιες του BDSM

[dora_salonica]

1. ΤΟ ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΝ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ

Α. Σύγκριση με την Επιστήμη

Πιθανώς με τον τίτλο αυτό, «οι Θεμελιώδεις Έννοιες του BDSM», να μη μας έρχεται δια μιας κάτι κατά νου. Εντούτοις ο τίτλος είναι, όσον αφορά τη μορφή του, απολύτως σαφής. Ακούγεται όπως ακούγονται άλλοι τίτλοι: Οι βασικές αρχές της ζωολογίας, οι γενικές γραμμές της γλωσσολογίας, η σύνοψη της ιστορίας της Μεταρρύθμισης κ.ο.κ. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καθορισμένο γνωστικό αντικείμενο, το οποίο ονομάζεται «BDSM». Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να παρουσιαστεί – αποφεύγοντας μακροσκελείς λεπτομέρειες – το σημαντικότερο μέρος αυτού του αντικειμένου. Εάν όμως για κάποιους το BDSM αποτελεί το κεντρικό τμήμα όλης της Απόλαυσης, η πραγμάτευση των γενικών γραμμών του BDSM καθίσταται μια συμπυκνωμένη μετάδοση του κύριου περιεχομένου της Απόλαυσης. Κατ’ αυτό τον τρόπο όλα βρίσκονται σε πλήρη τάξη – και η λειτουργία του BDSM φόρουμ μπορεί να ξεκινήσει σε ουσιαστικό επίπεδο. Πράγματι έχει προ πολλού ξεκινήσει και βρίσκεται τόσο πολύ σε κίνηση ώστε μερικοί ν’ αρχίζουν να διαισθάνονται κάτι από την κενότητα και τη ματαιότητα αυτής της λειτουργίας. Άραγε, έχει ήδη σπάσει κάτι στο εσωτερικό αυτού του μηχανισμού; Μήπως συγκρατείται πλέον μόνο από τη φορτικότητα και την κοινοτοπία της οργάνωσης και ενός μάταιου πέρα – δώθε; Μήπως κάπου μέσα σ’ αυτή την λειτουργία βρίσκεται μια φενάκη και μια συγκαλυμμένη απελπισία;

Γνωρίζουμε παλαιόθεν ότι στην Απόλαυση, και δη στο BDSM, τα πάντα είναι αβέβαια, ότι αμέτρητες διαφορετικές θεωρήσεις, θέσεις και σχολές διατελούν ενάντιες και αλληλοσπαρασσόμενες – ένα αμφίβολο κουβάρι αντιλήψεων, έναντι των ξεκάθαρων αληθειών και επιτευγμάτων των λεγόμενων κατοχυρωμένων πορισμάτων των επιστημών. Εδώ βρίσκεται η πηγή όλων των δεινών. Η Απόλαυση, και πολύ περισσότερο ως BDSM, δεν έχει ακόμη φτάσει στην ωριμότητα της Επιστήμης. Κινείται ακόμη σε ένα προηγούμενο στάδιο. Πρέπει λοιπόν να συγκεντρώσουμε όλες μας τις προσπάθειες σ’ αυτή την κατεύθυνση με την πεποίθηση ότι μια μέρα θα το πετύχει. Τότε θα στέκει ακλόνητη (η Απόλαυση) και θ’ αρχίσει να βαδίζει με τα σταθερά βήματα μιας Επιστήμης – αποβλέποντας στο καλό της ανθρωπότητας.

Αν όμως η Απόλαυση αποτελέσει επιστήμη, δεν θα περιοριστεί τελικά στη διακήρυξη μιας ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΣΗΣ; Και αυτή η κοσμοθεώρηση τι άλλο αποτελεί παρά την προσωπική πεποίθηση ενός μεμονωμένου στοχαστή υπό τη μορφή συστήματος, που συγκεντρώνει για λίγο καιρό ορισμένους οπαδούς, οι οποίοι σε λίγο χτίζουν το δικό τους σύστημα; Είναι, λοιπόν, η υπόθεση της Απόλαυσης, ένα είδος μεγάλου παζαριού;

Τελικά, η ερμηνεία της Απόλαυσης ως κοσμοθεώρησης είναι η ίδια ψευδολογία όπως και ο χαρακτηρισμός της ως Επιστήμης. Απόλαυση (BDSM) – ούτε Επιστήμη ούτε διακήρυξη κοσμοθεώρησης. Τι άλλο της μένει λοιπόν; Προσωρινώς υποστηρίζεται με αρνητικό τρόπο ότι δεν εντάσσεται στα προαναφερθέντα πλαίσια. Ίσως η Απόλαυση να μην προσδιορίζεται με βάση κάτι άλλο, παρά μόνο ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘ’ ΕΑΥΤΗΝ – ΩΣ ΜΗ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΗΣ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ από το οποίο θα μπορούσε να προσδιοριστεί θετικά. Έτσι η Απόλαυση θα ήταν κάτι αυτοδύναμο, κάτι ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΟ.

Β. Σύγκριση με την Τέχνη και τη Θρησκεία

Η Απόλαυση, λοιπόν, δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο; Ή μήπως συγκρίνεται, έστω και αρνητικά, με την Τέχνη και τη Θρησκεία, όπου ως Θρησκεία δεν εννοούμε ένα εκκλησιαστικό σύστημα; Προηγουμένως, όχι μόνο συγκρίναμε την Απόλαυση με την Επιστήμη, αλλά επιπλέον θελήσαμε να την προσδιορίσουμε ως Επιστήμη. Εξίσου λίγο θα μας περάσει τώρα από το μυαλό να προσδιορίσουμε την Απόλαυση (ή το BDSM) ως Τέχνη ή ως Θρησκεία. Η σύγκριση της Απόλαυσης με την Επιστήμη συνιστά μια αδικαιολόγητη υποτίμηση της φύσης της. Αντιθέτως η σύγκρισή της με την Τέχνη και τη Θρησκεία αποτελεί μια νόμιμη και αναγκαία εξομοίωση της φύσης της. Ομοιότητα όμως δεν σημαίνει ταυτότητα.

Θα μπορέσουμε, λοιπόν, με την παρέκβαση της σύγκρισης με την Τέχνη και τη Θρησκεία να συλλάβουμε τη φύση της Απόλαυσης; Ακόμη και αν παραβλέψουμε όλες τις δυσκολίες που ενέχει ένας τέτοιος δρόμος, είναι αδύνατον να συλλάβουμε την φύση της Απόλαυσης – όσες ομοιότητες και αν παρουσιάζουν η Τέχνη και η Θρησκεία με αυτήν – μέσω τούτων των συγκρίσεων, αν δεν την έχουμε ήδη αντικρίσει κατάματα νωρίτερα. Καθώς μόνο τότε μπορούμε να τη διαχωρίσουμε από την Τέχνη και τη Θρησκεία. Κατ’ αυτό τον τρόπο, αυτός ο δρόμος παραμένει κλειστός, αν και θα συναντήσουμε στο δικό μας δρόμο τόσο την Τέχνη όσο και τη Θρησκεία.

Για άλλη μια φορά, όλες οι προσπάθειες να συλλάβουμε την Απόλαυση μέσω συγκρίσεων αποβαίνουν άκαρπες. Καθίσταται εμφανές: Όλοι αυτοί οι δρόμοι συνιστούν αδύνατες παρεκβάσεις. Σ’ αυτές τις διαρκείς οπισθοδρομήσεις το ερώτημά μας τι είναι το BDSM καθ’ εαυτό μας στριμώχνει στη γωνία. Πώς, όμως, μπορούμε να μάθουμε τι είναι το BDSM καθ’ εαυτό, εάν πρέπει ν’ απορρίψουμε κάθε παρέκβαση;

Γ. Ιστορικός Προσανατολισμός

Μια τελευταία διέξοδος απομένει: Αναζητούμε την απάντηση στην ιστορία. Άλλωστε το BDSM δεν υπάρχει μόλις από χθες. Είναι απορίας άξιον γιατί δεν ακολουθήσαμε αυτόν το δρόμο ευθύς εξαρχής, αντί να βασανιζόμαστε με στείρες απορίες. Μέσω του ιστορικού προσανατολισμού αμέσως θα μάθουμε για το BDSM. Μπορούμε να θέσουμε ένα τριπλό ερώτημα: 1. Ποια είναι η προέλευση του ακρωνύμιου και ποια η σημασία του; Θα συναντήσουμε εδώ την παράξενη ιστορία ενός παράξενου ακρωνύμιου. 2. Μέσω της απλής σημασίας του ακρωνύμιου μπορούμε να προχωρήσουμε σ΄αυτό που ορίζεται ως BDSM. Έτσι γνωρίζουμε έναν κλάδο της Απόλαυσης. 3. Τέλος, μέσω αυτού του ορισμού οδηγούμαστε στο περιγραφόμενο απ’ αυτόν πράγμα καθ’ εαυτό. Αυτή είναι μια ξεκάθαρη και διδακτική αποστολή. Μόνο που δεν μαθαίνουμε με όλα αυτά τι είναι το BDSM καθ’ εαυτό, αν δεν το γνωρίζουμε ήδη. Δίχως αυτήν τη γνώση, όλες οι αναφορές στην ιστορία της Απόλαυσης παραμένουν βουβές. Μαθαίνουμε τα περί BDSM, αλλά όχι το ίδιο το BDSM. Έτσι κι αυτός ο τελευταίος εναπομείνας δρόμος μας οδηγεί σ’ ένα αδιέξοδο. Μάλιστα συνιστά μέγιστη πλάνη, καθώς μας εξαπατά διαρκώς κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι λόγω της ιστορικής γνώσης γνωρίζουμε, κατανοούμε, κατέχουμε αυτό που αναζητούμε.

(Συνεχίζεται)


[Το αρχικό κείμενο προέρχεται από τις διαλέξεις του Martin Heidegger, με τις οποίες ξεκίνησε το χειμερινό εξάμηνο του ακαδημαϊκού έτους 1929/1930, σχετικά με τις θεμελιώδεις έννοιες της μεταφυσικής. Όπου «Μεταφυσική», αντικατέστησα με το BDSM, και όπου «Φιλοσοφία» με την απόλαυση.

Μπορείτε να ανατρέξετε στο πλήρες, μη διασκευασμένο κείμενο στο βιβλίο του Heidegger, Οι θεμελιώδεις έννοιες της Μεταφυσικής: Κόσμος – Περατότητα – Μοναξιά, Αθήνα: Εκδόσεις Ευρασία, 2009. Μτφρ. Θεοφάνης Τάσης.]

[dora_salonica]

2. ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ

1. Το ανθρώπινο πράττειν στο σκότος της φύσης του ανθρώπου

Κατ’ αυτό τον τρόπο αποτύχαμε για τελευταία φορά σε όλες αυτές τις απόπειρες έμμεσου προσδιορισμού του BDSM. Αλλά δεν αποκομίσαμε στην πορεία τίποτε; Και ναι και όχι. Δεν αποκομίσαμε έναν ορισμό ή κάτι παρόμοιο. Αποκομίσαμε όμως μια σημαντική και ίσως καθοριστική γνώση της ιδιαιτερότητας του BDSM: ότι εμείς οι ίδιοι το αποφεύγουμε, ότι του ξεγλιστρούμε στα κρυφά παραστρατώντας. Ότι δεν μας μένει καμία άλλη επιλογή πλην του ν’ ανασκουμπωθούμε και να το κοιτάξουμε καταπρόσωπο για να μην το χάσουμε ξανά από τα μάτια μας.

Πώς όμως να χάσουμε κάτι από τα μάτια μας, αν αυτά δεν το έχουν καν αντικρύσει; Πώς μπορεί το BDSM να μας διαφύγει, εάν δεν είμαστε σε θέση να το ακολουθήσουμε εκεί όπου μας έλκει; Άραγε, στ’ αλήθεια δεν διακρίνουμε προς τα που μας αποφεύγει, ή απλώς μας τρομάζει ο ιδιαίτερος κόπος που ενέχεται στο να συλλάβουμε το BDSM άμεσα;

Το αρνητικό συμπέρασμα είναι: Το BDSM δεν συλλαμβάνεται ούτε μέσω παρεκβάσεων ούτε ως κάτι έξω από αυτό το ίδιο. Απαιτεί να μην αποστρέψουμε το βλέμμα από πάνω του, αλλά ίσα – ίσα να το κατανοήσουμε μέσω του ιδίου. Του ιδίου – τί γνωρίζουμε όμως γι αυτό; Τί και πώς είναι; Αυτό το ίδιο υφίσταται μόνο όταν το κάνουμε. Αυτό όμως μοιάζει με φαύλο κύκλο. Ωστόσο, όσο κι αν φαινομενικά επαναλαμβάνουμε το ίδιο, εντούτοις κάτι ουσιώδες εκφράζεται. Μας υποδεικνύεται η κατεύθυνση, στην οποία πρέπει να κινηθούμε, η κατεύθυνση όπου αποσύρεται το BDSM. Το BDSM ως δική μας, ως ανθρώπινη δραστηριότητα – αλλά με ποιον τρόπο και προς τα πού μπορεί το BDSM, ως δική μας, ανθρώπινη δραστηριότητα να μας διαφύγει, αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε άνθρωποι; Γνωρίζουμε, όμως, τί είμαστε εμείς οι ίδιοι;

Τι είναι ο άνθρωπος; Η κορωνίδα της δημιουργίας ή ένα αδιέξοδο, μια μεγάλη παρεξήγηση και μια άβυσσος; Αν γνωρίζουμε τόσα λίγα για τον άνθρωπο, πώς είναι δυνατόν να μη μας είναι άγνωστη η φύση μας; Πώς είναι δυνατόν να μη μας αποκρύπτεται το BDSM ως ανθρώπινη δραστηριότητα στα σκοτάδια του όντος; Το BDSM – αυτό το γνωρίζουμε ούτως ή άλλως – δεν είναι μια τυχαία ενασχόληση για να περνάμε τον καιρό μας, δεν είναι μια απλή συλλογή πληροφοριών, τις οποίες μπορούμε να συγκεντρώσουμε ανά πάσα στιγμή από βιβλία, αλλά – αυτό το υποψιαζόμαστε αμυδρά – είναι κάτι ολικό και οριακό, στο οποίο συντελείται ένας τελευταίος λόγος και διάλογος του ανθρώπου. Αλλιώς, γιατί ήρθαμε ως εδώ; Ή απλώς βρεθήκαμε εδώ επειδή έρχονται και όλοι οι άλλοι ή επειδή είχαμε μια ελεύθερη ώρα μεταξύ πέντε και έξι, όπου δεν άξιζε τον κόπο να πάμε σπίτι; Γιατί είμαστε εδώ; Γνωρίζουμε πού έχουμε μπλέξει;

(Συνεχίζεται)

[dora_salonica]

2. Νόστος

Πριν επιχειρήσουμε μία θετική προσέγγιση προς το BDSM, πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από όσους φιλοσοφούν, σε πείσμα των καιρών και της καθημερινότητας, και επιμένουν να σκέπτονται με διαύγεια και ουχί ψυχολογικώς. Η ψυχιατρική θέαση της ζωής ή και η καθαρά κοινωνιολογική, δεν οδηγεί αναγκαία σε πράξεις, εφόσον όλες οι δυστυχίες μας και οι αθλιότητές μας γεννιούνται και καλλιεργούνται μέσα στο μυαλό μας. Η πράξη είναι αδύνατη έως μη απαραίτητη σε αυτό το περιβάλλον. Η πράξη απαιτεί ορθές εκτιμήσεις περί αίτιου και αιτιατού. Απαιτεί την μετάβαση από την θεραπεία στην φιλοσοφία.

Το BDSΜ αποτελείται από πράξεις, δεν βασίζεται σε μία ψυχιατρική θέαση της ζωής, είναι τρόπος ζωής και εφαρμογή της φιλοσοφίας. Επομένως, πρέπει κατ’ αρχάς να μιλήσουμε περί φιλοσοφίας.

Ποιος καλύτερος από έναν ποιητή, για να μας μιλήσει περί φιλοσοφίας; Ή μήπως ισχύει αυτό που λέει ο Αριστοτέλης στα Μετά τα Φυσικά, ότι: Πολλά ψεύδονται αοιδοί; Μην το βάλετε το στοίχημα γιατί και θα χάσετε και θα πλήξετε. Μας λέει λοιπόν ο Novalis: «Επί της ουσίας, η Φιλοσοφία είναι νόστος, μια παρόρμηση να αισθάνεσαι παντού οικεία». Ένας παράξενος ορισμός, ρομαντικός φυσικά. Νόστος – υπάρχει σήμερα ακόμη κάτι τέτοιο; Δεν έγινε μια ακατάληπτη λέξη ακόμη και στην καθημερινή ζωή; Ο σημερινός άνθρωπος των πόλεων: ο πίθηκος του τεχνικού πολιτισμού, δεν έχει καταργήσει προ πολλού το νόστο;

Να νιώθουμε παντού οικεία – τι σημαίνει αυτό; Όχι μόνο εδώ και εκεί ούτε σε όλους τους τόπους τον έναν μετά τον άλλον, αλλά παντού οικεία σημαίνει: οποτεδήποτε και συνάμα οπουδήποτε, στο Όλον συνολικά. Αυτό το «εν Όλω» και την ολότητά του τα ονομάζουμε Κόσμο. Είμαστε, και στο βαθμό που είμαστε, πάντα περιμένουμε κάτι. Πάντα μας καλεί κάτι ως Όλον. Αυτό το «εν Όλω» είναι ο Κόσμος.

Ρωτούμε: Τι είναι – ο Κόσμος;

Προς τα εκεί, στο Είναι εν Όλω μας ωθεί ο νόστος μας. Το Είναι μας είναι ακριβώς αυτή η ώθηση. Πάντα κατά κάποιον τρόπο είχαμε αναχωρήσει προς αυτό το Όλον ή καλύτερα ήμασταν καθ’ οδόν. Όμως μας ωθεί, με άλλα λόγια συγχρόνως μας τραβά κάτι προς τα πίσω, ενώ ησυχάζουμε σε μια υποχωρούσα αδράνεια. Είμαστε καθ’ οδόν προς αυτό το «εν όλω». Είμαστε οι ίδιοι αυτό το καθ’ οδόν, αυτή η μετάβαση, αυτό το «ούτε το ένα ούτε το άλλο». Τι είναι αυτή η ταλάντευση μεταξύ των δύο «ούτε»; Τι είναι αυτή η ανησυχία του «ούτε»; Εμείς την ονομάζουμε ΠΕΡΑΤΟΤΗΤΑ.

Ρωτούμε: Τι είναι – η Περατότητα;

Αυτή η Περατότητα δεν αποτελεί μια ιδιότητα που απλώς φέρουμε, τουναντίον είναι ο θεμελιακός τρόπος του Είναι μας. Αν θέλουμε να γίνουμε αυτό που είμαστε, δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε αυτή την Περατότητα ή να φενακιζόμαστε ως προς αυτήν, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να την προστατέψουμε. Η Περατότητα συναντάται μόνο στην αληθινή περάτωση. Σε αυτήν, όμως, λαμβάνει χώρα η απομόνωση του ανθρώπου ως προς το Dasein του. Απομόνωση – αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος προσκολλημένος στο μικρό και αδύναμο Εγώ του γαντζώνεται σε κάτι ή σε κάποιον, τα οποία θεωρεί ως Κόσμο. Αυτή η απομόνωση είναι πολύ περισσότερο εκείνη η Μοναξιά, στην οποία ο άνθρωπος επιτυγχάνει πρωτίστως την εγγύτητα ως προς το ουσιώδες όλων των πραγμάτων, την εγγύτητα ως προς τον Κόσμο. Τι είναι αυτή η Μοναξιά, όπου ο άνθρωπος θα είναι ως μοναδικός;

Τι είναι – η Μοναξιά;

Τι είναι όλα αυτά μαζί; Κόσμος, Περατότητα, Μοναξιά; Τι συμβαίνει εκεί με εμάς; Τι είναι ο άνθρωπος, ώστε κάτι τέτοιο να συντελείται στα βάθη του; Είναι όσα γνωρίζουμε για τον άνθρωπο ως ζώο, ως θύμα του τεχνικού πολιτισμού, ως προστάτη της κουλτούρας, ως προσωπικότητα, είναι όλα αυτά μόνο η σκιά ενός ολότελα άλλου, αυτού που αποκαλούμε Dasein; Η Φιλοσοφία, η Μεταφυσική είναι ένας νόστος, μια ορμή να νιώθει κανείς παντού οικεία, μια επιθυμία όχι όμως τυφλή και δίχως κατεύθυνση, αλλά εκείνο που εγείρεται μέσα μας με αυτά τα ερωτήματα και την ενότητά τους, όπως μόλις την παρουσιάσαμε. Τι είναι ο Κόσμος, η Περατότητα, η Μοναξιά; [Κι ακόμη: γιατί ο E.T. θέλει να επιστρέψει στο σπίτι του; Πώς αντιμετωπίζουν οι Κυρίαρχοι τον Νόστο; Γιατί μια σκλάβα νιώθει αδέσποτη χωρίς Αφέντη; Γιατί σας έχω πρήξει τα ούμπαλα καλοκαιριάτικα;] Καθένα απ’ αυτά τα ερωτήματα ερωτά το Όλον.

Ρωτήσαμε στην αρχή: Τί είναι το BDSM; Δεν αρκεί ν’ αναγνωρίζουμε τέτοια ερωτήματα, αποφασιστικής σημασίας είναι το αν πραγματικά ρωτάμε τέτοια ερωτήματα, αν έχουμε την δύναμη να τα φέρουμε δια μέσου όλης μας της ύπαρξης. Δεν αρκεί ν’ ακολουθούμε τέτοια ερωτήματα τρεκλίζοντας αναποφάσιστοι. Για παράδειγμα, αυτή η ενόρμηση να είμαστε παντού οικεία συνιστά συγχρόνως την αναζήτηση των ατραπών που επιτρέπουν την ορθή οριοθέτηση αυτών των ερωτημάτων. Γι αυτόν το λόγο απαιτείται το εργαλείο της κατανόησης για εκείνες τις έννοιες που πραγματώνουν αυτή την οριοθέτηση. Πρόκειται για μια κατανόηση εννοιών πρωταρχικής φύσης. Αυτές οι έννοιες παραμένουν αιώνια απροσπέλαστες από την αδιάφορη και μη δεσμευτική ως προς την ίδια επιστημονική οξυδέρκεια. Αυτές οι έννοιες δεν είναι κάτι που θα μπορούσαμε να μάθουμε κάπου ούτε ένας δάσκαλος (ή κάποιος που αποκαλείται Μάστερ) δύναται ν’ απαιτήσει να τις επαναλάβουμε αφού μας τις πει, ώστε μετά να τις εφαρμόσουμε.

Κυρίως, όμως, δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτές τις έννοιες και την εννοιακή τους αυστηρότητα, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΚΑΤΑΛΗΦΘΕΙ από εκείνο που αυτές καλούνται να συλλάβουν. Στην αφύπνιση και την καλλιέργεια αυτής της κατάληψης αποσκοπεί το BDSM. Στον βαθμό που το BDSM δεν αποτελεί τυχαία ενασχόληση ανάμεσα σε άλλες, παρά συμβαίνει στα ΒΑΘΗ της ανθρώπινης ύπαρξης, εφόσον υφίστανται αυτές οι διαθέσεις οι οποίες δονούν διαρκώς και ουσιωδώς τον άνθρωπο – εν αντιθέσει με το ζωντόβολο. Το BDSM συμβαίνει πάντα ως απόρροια μιας θεμελιώδους διάθεσης. Το BDSM θεμελιώνεται πάντα σε μια κατάληψη, η οποία με τη σειρά της πηγάζει πάντα από μια διάθεση. [Κάπως όπως η Μεταφυσική – αχ τρίζουν τα κοκαλάκια του, του ανθρώπου...]

Αυτό που κερδίσαμε με τα παραπάνω δεν είναι προφανώς ένας ορισμός του BDSM, αλλά κάτι άλλο. Είδαμε: Στις αρχικές μας προσπάθειες ενός προσδιορισμού του BDSM επανερχόμασταν ολοένα από τις παρεκβάσεις μας και ωθούμασταν στο να συλλάβουμε το BDSM μέσω του ιδίου. Σε αυτό το σημείο μας διέφευγε. Προς τα πού, όμως, μας έλκυε; Το BDSM ελκόταν από και αποσυρόταν στο σκοτάδι του ανθρώπινου όντος. Το ερώτημά μας «Τι είναι BDSM;» μετατράπηκε στο ερώτημα: Τι είναι ο άνθρωπος;

Ερωτούμε εκ νέου: Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα πέρασμα, μια κατεύθυνση, μια θύελλα που μαίνεται πάνω στον πλανήτη μας, μια επιστροφή ή ένας κορεσμός των θεών;

Δεν το γνωρίζουμε.

(Συνεχίζεται)

[dora_salonica]

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Αν επιστρέψουμε τώρα και ρωτήσουμε εκ νέου: «Τι σημαίνει ο τίτλος “Οι θεμελιώδεις έννοιες του BDSM”;» τότε δεν θα τον σκεφθούμε πλέον απλώς κατ’ αναλογία προς τίτλους όπως «Οι βασικές αρχές της ζωολογίας», «Οι γενικές αρχές της γλωσσολογίας». Το BDSM δεν αποτελεί ένα γνωστικό αντικείμενο, όπου με τη βοήθεια συλλογιστικών τεχνικών διερευνούμε ένα περιορισμένο πεδίο αντικειμένων. Προς το παρόν πρέπει να παραμείνει ανοιχτό το τι είναι το BDSM. Βλέπουμε μόνο ότι οι θεμελιώδεις του έννοιες εδράζονται σε μια κατάληψη, στην οποία δεν παριστάνουμε απλώς αυτό που συλλαμβάνουμε, αλλά υιοθετούμε μια συμπεριφορά τελείως άλλου είδους.

Το BDSM είναι ένα ερωτάν, όπου ερωτούμε την Ολότητα του Όντος με τέτοιον τρόπο ώστε εμείς οι ίδιοι να συμπεριλαμβανόμαστε στο ερώτημα. Οι έννοιές του συλλαμβάνουν πάντοτε συγχρόνως τον άνθρωπο που συλλαμβάνει και το Dasein του – όχι εκ των υστέρων, αλλά έτσι ώστε να μην είναι το ένα δίχως το άλλο και αντιστρόφως.

To BDSM είναι ολικό υπό αυτή την διπλή έννοια: στοχεύει το Όλον και διαπερνά την ύπαρξη.